Even snel als het Westen wat spierballen laat zien, laat het de Afghanen weer over aan hun lot

Op het vliegveld van Kabul heersten maandag de wanhoop en de waanzin. Mensen renden in paniek naar de startbanen en klemden zich vast aan vleugels en landingswielen van Amerikaanse militaire vliegtuigen. In de vertrekhal en buiten liepen ze elkaar onder de voet. Elders in het land was de stilte onheilspellend. Winkels en bedrijven waren dicht; mensen bleven binnen en deden de voordeur op slot.

Twintig jaar waren de geallieerden in Afghanistan. In die tijd sneuvelden ruim 3500 van hun militairen (onder wie 25 Nederlanders); er vielen 51.000 burgerdoden en 120.000 doden onder de strijdende partijen. Hun bloed schreeuwt uit de aarde, nu de westerse troepen hun hielen nog niet hebben gelicht of de taliban zijn terug in het zadel. Alles lijkt voor niets geweest.

De Amerikaanse inval in 2001 was begrijpelijk als reactie op ‘11 september’. Afghanistan gold als broeinest van terrorisme; de grotten van Tora Bora moesten worden uitgerookt. Maar in zo’n land wonen ook mensen. Die kregen, als bijwerking van de war on terror, een toekomst van vrijheid en vooruitgang voorgespiegeld. Meisjes konden studeren, medische zorg werd toegankelijk, de e..